Galop.gr Virtual Community

Το να βάζει κανείς στο ίδιο τσουβάλι το ΚΚΕ με τον ΣΥΡΙΖΑ είναι τo λιγότερο άτοπο. Ας κάνουμε λοιπόν μια σύντομη αναδρομή των τελευταίων χρόνων της οικονομικής κρίσης για να δούμε τι ειπώθηκε και τι διατυμπανίζει το κάθε κόμμα.

1.Ο ΣΥΡΙΖΑ με το ξέσπασμα της οικονομικής κρίσης ισχυρίστηκε ότι έχουμε κρίση του χρηματοπιστωτικού συστήματος. Αυτό ισχυρίστηκαν τότε και όλα τα αστικά κόμματα. Από το 2010 η “αριστερά” του σαλτιμπαγκισμού και της αποριζοσπαστικοποίησης των λαϊκών συνειδήσεων θέλοντας για ακόμη μια φορά να συσκοτίσει τον χαρακτήρα της κρίσης εναρμονίστηκε πάλι με την θέση των υπολοίπων αστικών κομμάτων. Αυτή την φορά έκανε λόγο για κρίση χρέους!

Τι τόνισε και συνεχίζει να τονίζει σε όλους τους τόνους το ΚΚΕ;

Ότι η σημερινή καπιταλιστική οφείλεται στην αναρχία που χαρακτηρίζει τον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής. ΕΙΝΑΙ ΚΡΙΣΗ ΥΠΕΡΣΥΣΣΩΡΕΥΣΗΣ ΚΑΙ ΥΠΕΡΠΑΡΑΓΩΓΗΣ.
Τι σημαίνει αυτό; Ότι τα λιμνάζουσα κεφάλαια που προήλθαν από την προηγούμενη περίοδο των περίφημων ρυθμών ανάπτυξης δεν μπορούν να βρουν πεδία δράσης που να τους εξασφαλίζουν τέτοια ποσοστά κέρδους που να είναι ανταγωνίσιμα τόσο στην ευρωπαϊκή όσο και στην διεθνή αγορά.
Από πού προήλθαν τα δίχως προηγούμενο πλεονάζοντα κεφάλαια; Από την απλήρωτη εργασία των πολλών που εντός του υπάρχοντος κοινωνικοοικονομικού συστήματος μετουσιώνεται σε καπιταλιστικό κέρδος (ΝΟΜΙΜΟΤΑΤΟ για τον ΣΥΡΙΖΑ).

Μια παρένθεση εδώ. Η κρίση στις περιφερειακές χώρες (όπως αυτές μέσα στην ΕΕ π.χ. Ελλάδα, Πορτογαλία, Ισπανία κ.λπ.) είναι βαθύτερη λόγω των σημαντικών αποκλίσεων τους από τον λεγόμενο Ευρωπαϊκό  Βορρά (χαμηλότερη ανταγωνιστικότητα και παραγωγικότητα). Είναι πασίγνωστο για όποιους έχουν στοιχειώδεις γνώσεις πολιτικής οικονομίας ότι η είσοδος μιας χώρας σε μια διακρατική καπιταλιστική ένωση με διαφορετική οικονομική, πολιτική και στρατιωτική ισχύ όχι μόνο δεν θα οδηγήσει σε σύγκλιση των οικονομιών αλλά σε περαιτέρω άνοιγμα της ψαλίδας μεταξύ των παραγωγικών δομών της κάθε χώρας. Με το Μάαστριχτ, τις ελευθερίες του και τις κοινοτικές ποσοστώσεις η χώρα μας από χώρα εξαγωγός σε μια σειρά τομείς έχει μετατραπεί σε εισαγωγέα!

Και εδώ μπαίνουν ερωτήματα που πρέπει να θέσει ο καθένας στον εαυτό του που δεν διακατέχεται από αντιΚΚΕ μένος και να κάνει ταμείο.
Ποιοι ψήφισαν με χέρια και με πόδια το Μάαστιχτ και ποιοι στήριξαν με όλες τους τις δυνάμεις την ένταξη της χώρας μας στην ΕΕ και την ΟΝΕ και ποιος αντιτάχθηκε σθεναρά σε όλα αυτά προειδοποιώντας τον ελληνικό λαό για τα χειρότερα που αντικειμενικά θα έρθουν;   
Ποιοι έκαναν λόγο για Ευρώπη των εργαζομένων και της κοινοτικής αλληλεγγύης και ποιος έκανε λόγο για λυκοσυμμαχία των λαών;

2.«Θετική διέξοδος μπορεί να δοθεί με αναδιαπραγμάτευση του χρέους, η διαγραφή ΜΕΡΟΥΣ του χρέους, η έκδοση ευρωομολόγου...» (!) ισχυρίζεται ο ΣΥΡΙΖΑ.

Τι δεν μας λέει ο ΣΥΡΙΖΑ που αναγνωρίζει και μέρος του χρέους που πρέπει να επωμιστεί ο ελληνικός λαός;

Ότι ΚΑΙ ΤΗΣ ΠΛΑΚΑΣ ΔΗΜΟΣΙΟ ΧΡΕΟΣ να είχαμε, μέτρα που στοχεύουν στην υποτίμηση της εργατικής δύναμης μέσω της μαζικής ανεργίας, της καρατόμησης μισθών, της κατάργησης των συλλογικών συμβάσεων εργασίας, της περαιτέρω ελαστικοποίησης των εργασιακών σχέσεων, της διευθέτησης του χρόνου εργασίας κ.λ.π. ΕΙΝΑΙ ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΑ προκειμένου το ευρωενωσιακό κεφάλαιο να βγει ενισχυμένο  στο πεδίο του παγκόσμιου ανταγωνισμού με τις αναδυόμενες καπιταλιστικές οικονομίες (Κίνα, Ινδία, Βραζιλία).

Αφήστε το γεγονός που τα όσα προτείνει ο με αριστερό μανδύα χώρος ως δήθεν φιλολαϊκά έχουν ήδη γίνει. Διέγραψαν αρχικά το 19% ΝΕΑ ΜΕΤΡΑ. Διαγράφουν το 50% ΝΕΑ ΜΕΤΡΑ. Αφήστε και το άλλο το τραγελαφικό, να ζητά την κρατικοποίηση του τραπεζικού συστήματος. Ζητά δηλαδή σε συνθήκες κυριαρχίας της εξουσίας των μονοπωλίων, αυτό που μέχρι και πρωτοετής στην ΑΣΟΕ δεν θα συνιστούσε. Να κρατικοποιήσουμε τις τράπεζες ΟΤΑΝ ΣΕ ΣΥΝΘΗΚΕΣ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗΣ ΚΡΙΣΗΣ το κεφάλαιο ΝΟΜΟΤΕΛΕΙΑΚΑ καταστρέφει μέρους του δικού του κεφαλαίου (κρατικά ομόλογα). Αυτό δηλαδή που βλέπουμε στις Βρυξέλες με τηλεκοντρόλ στο χέρι είναι ένα αδυσώπητος πόλεμος μεταξύ μονοπωλιακών ομίλων για το ποιοι από αυτούς θα βγουν κερδισμένοι με τις λιγότερες απώλειες από την ελεγχόμενη καταστροφή κεφαλαίου η οποία ενδέχεται να γίνει και ανεξέλεγκτη. 

Τι μας προτείνει δηλαδή; Να κρατικοποιήσουμε τις ζημιές τους !!!!

Καταλαβαίνει κανείς στο σημείο αυτό ότι οι όποιες αιτίες των δεινών μας είναι κατά πολύ βαθύτερες και ότι δεν έχουμε να κάνουμε με μια ιδεοληπτική-κακή Μέρκελ, με μια κακή ελληνική κυβέρνηση. Τι διάολο όλες οι χώρες ταυτοχρόνως έχουν πέσει σε κακές κυβερνήσεις; Απλώς ο ΣΥΡΙΖΑ ως γνήσιος διαχειριστής της αστικής δημοκρατίας διέπεται από έναν εύκολα αφομοιώσιμο πολιτικό λόγο. Την πέφτω εντός κοινοβουλίου στον ΓΑΠ, στον Πάγκαλο, λέω αποτυχημένο έναν υπουργό, δημιουργώ εντυπώσεις στα δελτία ειδήσεων και τσιμπάω τα ψηφαλάκια.   
Επίσης ο πυρήνας της αντιλαϊκής πολιτικής δεν είναι το Μνημόνιο όπως ισχυρίζεται ο δηλητηριώδης χώρος. Τα όσα αναλύονται σε αυτό περιγράφονται ήδη από την Συνθήκη του Μάαστριχτ. ΤΟ ΘΕΜΑ ΕΙΝΑΙ ΠΟΙΟΣ «ΓΕΝΝΑ» ΤΑ ΜΝΗΜΟΝΙΑ ΚΑΙ ΑΥΤΟΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΛΛΟΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ ΤΩΝ ΜΟΝΟΠΩΛΙΩΝ. Δεν έχουμε να κάνουμε λοιπόν με ένα μνημόνιο που «δεν βγαίνει» ή με ένα μνημόνιο που είναι η «συνταγή της αποτυχίας» και που για την ανατροπή του πρέπει να συγκροτήσουμε ένα δήθεν “αντιμνημονιακό” μέτωπο, ΑΛΛΑ ΜΕ ΜΙΑ ΤΑΞΙΚΟΤΑΤΗ –ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΠΟΥ ΣΤΟΧΟΣ ΤΗΣ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΣΤΥΨΙΜΟ ΤΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΠΡΟΣ ΟΦΕΛΟΣ ΤΩΝ ΝΤΟΠΙΩΝ ΚΑΙ ΞΕΝΩΝ ΜΟΝΟΠΩΛΙΑΚΩΝ ΟΜΙΛΩΝ. Πάνω σε αυτή τη βάση το μνημόνιο έχει πλήρως επιτύχει τους σκοπούς του. Το ΚΚΕ λοιπόν προτάσσει ως πρόταση διεξόδου την κοινωνικοποίηση τους. Να γίνουν δηλαδή περιουσία όλων και να λειτουργούν με κίνητρο τις ανάγκες μας και όχι τα κέρδη των λίγων. Αντίθετα ο ΣΥΡΙΖΑ, ως γνήσιο δεκανίκι του αστικού πολιτικού συστήματος, σπέρνει αυταπάτες ότι μπορεί να υπάρξει και ο ευχαριστημένος Μάνεσης της Χαλυβουργίας και να ευημερούν οι εργαζόμενοί του. ΜΕΤΩΠΟ ΛΟΙΠΟΝ ΣΤΑ ΜΟΝΟΠΩΛΙΑ.

Tέλος πάει πολύ αυτός ο χώρος να κάνει λόγο περί παραχώρησης της εθνικής κυριαρχίας όταν ο ίδιος ψήφισε με χέρια και πόδια το Μάαστριχτ (και τις τέσσερις ελευθερίες του), είναι ατόφιος υπερασπιστής της ΟΝΕ και του ευρώ (δηλαδή της εκχώρησης του κυριαρχικού δικαιώματος του εθνικού μας νομίσματος), ανησυχεί για την διάλυση της ΕΕ (της ηγεμονικής δηλαδή ιμπεριαλιστικής ηγεμονίας μέσω της οποίας και που για λογαριασμό της ντόπιας μας ολιγαρχίας μας επιβάλλονται όσα μας επιβάλλουν).

Καταλαβαίνει κανείς με τα όσα παρέθεσα ότι οι διαφορές ΚΚΕ και ΣΥΡΙΖΑ είναι χαοτικές. ΑΠΟ ΤΗΝ ΜΙΑ ΕΧΟΥΜΕ ΕΝΑ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ ΚΑΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΛΛΗ ΕΝΑΝ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΤΗ ΜΕ ΑΡΙΣΤΕΡΟ ΜΑΝΔΥΑ ΚΟΜΜΑ. Η συζήτηση για ένωση των κομμάτων της “αριστεράς” (όπως την αντιλαμβάνεται ο καθένας) θα «φορεθεί» πολύ όχι μόνο στο άμεσο μέλλον αλλά και τα επόμενα χρόνια αφού τα μικροαστικά στρώματα θέλουν άμεση επιστροφή στην προ κρίσης κατάσταση.

Τι είναι αυτό που ζητάμε εν τέλει;

Να εκμεταλλευτούμε την όποια ανυπομονησία ενός μέρους του λαού για άμεση βελτίωση της οικονομικής του κυρίως κατάστασης και με υποσχέσεις για επιστροφή στην προ μνημονίου εποχή, να καλλιεργήσουμε την αυταπάτη ότι με ένα «ντου» και εκλογές μπορούμε να αλλάξουμε τα πράγματα;

Να διαλαλήσουμε ότι μπορούν να υπάρξουν φιλολαϊκές μεταρρυθμίσεις στο πλαίσιο του καπιταλισμού, χωρίς δηλαδή να θιχτεί στο ελάχιστο η καπιταλιστική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής, με ταυτόχρονη παραμονή της χώρας στην ΕΕ και στον σκληρό πυρήνα της Ευρωζώνης;

Να συμπήξουμε ένα «αντιμνημονιακό μέτωπο» που θα περιλαμβάνει τους «διαφωνούντες» του ΠΑΣΟΚ, και τις δυνάμεις της «λαϊκής δεξιάς» και να επιδιώξουμε την αναβίωση μιας σοσιαλδημοκρατικής διαχείρισης παλιάς κοπής, η οποία έχει παρέλθει ανεπιστρεπτί;

Να υποστηρίξουμε όλες τις όμορες δυνάμεις του «όχι» στο μνημόνιο, χωρίς να αγγίξουμε στο παραμικρό την εξουσία των μονοπωλίων, η οποία επιβάλλει τα αντιλαϊκά μέτρα με η χωρίς μνημόνια, όπως επιβεβαιώνουν οι ανατροπές σε όλες τις χώρες της ΕΕ και παγκόσμια;

Να παραμείνουμε υπέρμαχοι της συμμετοχής της χώρας στην ιμπεριαλιστική λυκοσυμμαχία της ΕΕ, ακόμα και σήμερα, που η Ένωση παρουσιάζεται με αδαμιαία περιβολή μπροστά στους λαούς, αποκαλύπτοντας την αντιδραστική αντιλαϊκή της φύση;

Να ρητορεύουμε λέγοντας ότι η συμμετοχή της χώρας στην ΕΕ συνιστά «ατού» και ότι πρέπει να παραμείνει η χώρα στο «σκληρό πυρήνα του ευρώ»;

Να επιμένουμε ότι η διαγραφή μέρους του χρέους αποτελεί λύση παρότι η συμφωνία της 26ης Οκτώβρη, στην οποία κατέληξαν οι ηγέτες της ιμπεριαλιστικής Ευρωένωσης, προβλέπει αυτό ακριβώς, «κούρεμα», δηλαδή διαγραφή του χρέους κατά 50%;

Να κρατικοποιήσουμε «ορισμένες τράπεζες» αν η κυβέρνηση που επαγγελλόμαστε βρεθεί στα πράγματα;
Μήπως κρατικοποίηση των τραπεζών δεν σηματοδοτεί και ο πρόσκαιρος συμβιβασμός στους κόλπους της ΕΕ, καθώς οι κρατικές εγγυήσεις με τις οποίες θα καλυφθεί η χασούρα των τραπεζών από την ελεγχόμενη καταστροφή κεφαλαίου, φέρνουν το κράτος σε πλειοψηφική θέση στο μετοχολόγιο των τραπεζικών ομίλων;

Να υιοθετήσουμε το αίτημα της κρατικοποίησης κάποιων τραπεζών όταν αποδεικνύεται ότι το καπιταλιστικό κράτος είναι ανά πάσα στιγμή έτοιμο άλλοτε να κρατικοποιήσει και άλλοτε να ιδιωτικοποιήσει επιχειρήσεις στρατηγικής σημασίας, ανάλογα με το τι συμφέρει κάθε φορά το κεφάλαιο;

Να διακηρύξουμε την «κοινωνική συνοχή» και την διασφάλισης της «ομαλότητας» ή να απευθύνουμε ανοιχτό προσκλητήριο στις αστικές πολιτικές δυνάμεις, στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, να εγγυηθούν την «κοινωνική συνοχή», που σε συνθήκες πολέμου με το κεφάλαιο ισοδυναμεί με διασφάλιση της ταξικής συνεργασίας;

Αν όχι σήμερα, τότε πότε, θα απορρίψουμε σαν αποπροσανατολιστικά παρόμοια ερωτήματα;

Όπως καταλάβατε από εμένα ΔΑΓΚΩΤΟ ΚΚΕ !

Η δημοσκόπηση της Public Issue που γίνεται για λογαριασμό του συγκροτήματος Αλαφούζου-ΣΚΑΙ-Καθημερινή (Παπαχελάς μέλος της Τριμερής μαζί με τον Παπαδήμο!,Παπαδημητρίου, Πορτοσάλτε, Μανραβέλης) "δένει" το γάιδαρο της.

Σχεδόν αυτοδύναμη η ΝΔ, αποδεκτός ο Παπαδήμ(ι)ος, τρίτο κόμμα ο ΕυρωΣΥΡΙΖΑ, στα ύψη ο βάλτε τα δυο πόδια σε ένα παπούτσι (Καρατζαύρερ) και ΔΗΜΑΡ...